تنها دوستی

در تقلایی میان خواب و بیداری بودم، هم صدای اذان صبح را می‌شنیدم و هم در به در دنبال دزدی که کیف‌ام را دزدیده بود... بیدار می‌شوم، خیلی راحت‌تر از همه روزهای قبل... چند دقیقه‌ای از شش صبح بیشتر نگذشته! توی دلم کمی ناراحتی و دلخوری باقی مانده، از‌‌ همان دیشب. اینجور وقت‌ها دلم برای خودم بیشتر می‌سوزد، چرا؟ یکجور حس حقارت می‌آید سراغم، مدلش را خودم می‌دانم و بس! ذهنم درگیر پیدا کردن موضوع و سوژه‌ای نیس، این یعنی من خیلی از فضای شهر و جامعه فاصله گرفتم! دوباره احساس تنهایی شدید می‌کنم، نه که این تنهایی را دوست نداشته باشم! اتفاقن خیلی هم دوستش دارم ولی... ولی ندارد، من موجود تنها دوستی هستم خب.