شده ذره بین به دست می‌گیرم می‌گردم دنبال کورسوی امید.
از این وبلاگ به آن وبلاگ سرک می‌کشم تا ته دلم محکم شود که هنوز هستیم حتی اگر خسته‌تر از قبل.
آدم توی این روزگار بی‌صفت پوستش کلفت می‌شود، سگ جان می‌شود.
از دقیقه نود هم گذشته، نه باید دنبال عصای موسی بود و نه دم مسیحایی عیسی.
باید دنبال یک آدم زمینیِ معمولی کمی بیشتر شبیه خودمان بگردیم.
قرار نیست این آدم زمینی کمی بیشتر شبیه ما شاخ غولی را بشکند یا از میان آتش، گلستانی برای ما به ارمغان بیاورد.
برای ما آدم‌های ِ زمینی خسته، همین که امید زنده بماند هم کافی است، امید که باشد زندگی را می‌شود با هر جان کندی پیش برد.
از این وبلاگ به آن وبلاگ سرک می‌کشم تا ته دلم محکم شود که هنوز هستیم حتی اگر خسته‌تر از قبل.
آدم توی این روزگار بی‌صفت پوستش کلفت می‌شود، سگ جان می‌شود.
از دقیقه نود هم گذشته، نه باید دنبال عصای موسی بود و نه دم مسیحایی عیسی.
باید دنبال یک آدم زمینیِ معمولی کمی بیشتر شبیه خودمان بگردیم.
قرار نیست این آدم زمینی کمی بیشتر شبیه ما شاخ غولی را بشکند یا از میان آتش، گلستانی برای ما به ارمغان بیاورد.
برای ما آدم‌های ِ زمینی خسته، همین که امید زنده بماند هم کافی است، امید که باشد زندگی را می‌شود با هر جان کندی پیش برد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر