آدمی برود با مورچه‌هایی معاشرت کند که می‌داند صبح تا شب دنبال ذخیره آذوقه هستند بهتر از این است که دور و برش ادم‌های نون به نرخ روز خوری باشند که بنا به هر صلاح و مصلحتی‌گاه به‌گاه سرشان در یک اخور است.
آدم برود کنار درختی بشیند و همراه بلبل خرمایی که وسط شاخه‌ها دارد برای خودش چه چه می‌زندف تمرین سوت بلبلی کند بهتر از این است که با آدم‌های محافظه کار چند روز معاشرتی هر چند اندک داشته باشد.
اصلن ادم اگر آدم باشد باید برود دنبال گسترش معاشرت با طبیعت و حیوانات، در این روزگار بی‌صفت از آدمی به آدمی خیر که نمی‌رسد هیچ باید به هزار و یک پیامبر و امامزاده هم دخیل ببند که شر دیگران پاچه‌اش را نگیرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر