این روزها تنها چیزی که مرا هنوز سرپا نگهداشته نه امیدواریهای واهی است که حوالهام میشود بلکه مبارزه و تلاشی است که در بین خطوط نوشتههای دوستان وبلاگی و پلاسیام میبینم.
همین نوشتههای رها و دختره، که با وجود همه مشکلات و بیمهریها هنوز مینویسند، دوباره از زمین بلند میشوند و گامهای بعدی را هم حتما با تجربههای بیشتر و اعتمادبنفس بیشتری بر میدارند.
از آدمهای دنیای واقعی خیری ندیدم ولی آدمهای مجازی بیاینکه خودشان بدانند با نوشتههایشان کلی انگیزه و امید به من میدهند...
همین نوشتههای رها و دختره، که با وجود همه مشکلات و بیمهریها هنوز مینویسند، دوباره از زمین بلند میشوند و گامهای بعدی را هم حتما با تجربههای بیشتر و اعتمادبنفس بیشتری بر میدارند.
از آدمهای دنیای واقعی خیری ندیدم ولی آدمهای مجازی بیاینکه خودشان بدانند با نوشتههایشان کلی انگیزه و امید به من میدهند...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر